AΓΑΠΗ MOY

Ένα μπουκάλι άρωμα,

έμεινε ξεχασμένο,

στο κομοδίνο το παλιό,

που το’ χες αφημένο.

Θυμάμαι σαν το φόραγες,

και μύριζες… Θεέ μου…

λεμονανθό και γιασεμί,

στο φύσημα τ’ ανέμου.

Το άπλωνες στο δέρμα σου,

και ξάπλωνες στο στρώμα,

φαντάσου… τα σεντόνια μου,

μοσχοβολάνε ακόμα.

Μου νάρκωνες νου και κορμί,

μεθούσα στ’ άρωμα σου,

και ένιωθα ηδονικά,

στο κάθε άγγιγμα σου.

Σαν μεθυσμένος στη νυχτιά,

μες τη δική σου αγκάλη,

καιγόμουνα στον έρωντα,

σαν ξύλο… στο μαγκάλι.

Μας έβρισκε η ταχινή,

σφικτά αγκαλιασμένους,

στα όνειρα που κάναμε,

αντάμα… ξεχασμένους.

Μα όμως κάποια ταχινή,

μίσεψες… κι ας πονούσα,

και τ’ άρωμα σου ξέχασες,

που τόσο αγαπούσα.

Μόνο αυτό μου άφησες,

και μύριες… αναμνήσεις,

και την ελπίδα πως μπορεί,

κάποτε… να γυρίσεις.