ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Βασιλειος Λεωντοκαρδος

ΚΑΛΟ Σ.Κ. ΣΕ ΟΛΟΥΣ .ΓΕΜΑΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΑ .ΑΠΟ, ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΧΑΝΙΑ

Αγαπημένη μου εσύ, που μια ζωή σ'αναζητώ, ποια είσαι; Πού είσαι; Σ'αναζητώ παντού, σε τόσες ματιές, σε τόσα πρόσωπα, σε τόσα κορμιά που ιδρώνουν και ριγούν στου πόθου την έκσταση, σ'αγκαλιές με μεταξένια υφή και σε μαλλιά που ανεμίζουν... Μα δε σε βρίσκω πουθενά. Πες μου, νεράιδα εσύ γλυκια, πού να σε βρω;Στα όνειρά μου έρχεσαι... Πότε μελαχροινή, πότε ξανθιά, πότε καστανή... Με τα μαλλιά σου τα μακριά όμοια με το χειμωνιάτικο άγριο κύμα... Με τη ματιά σου άλλοτε σμαραγδένια, άλλοτε ζαφειρένια. Κάποτε μενεξεδιά, κάποτε καστανή. Πότε μελιά και πότε μαύρη σαν την αφέγγαρη νυχτιά... Με το σταρένιο σου το δέρμα σα μετάξι κάτω απ'τ'ακροδάχτυλά μου και τα χείλια σου να με μεθούν σαν το πιο γλυκόπιοτο κρασί που σε γελά και πίνεις, πίνεις και ξαναπίνεις ώσπου να ζαλιστείς γλυκά και τα ντελικάτα σου δάχτυλα να περνάνε μέσα απ'τα μαλλιά μου, στέλνοντάς με ως τον ουρανό... Πού είσαι; Ποια είσαι; Πώς να σε βρω; Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου εσένα αναζητώ, τη θεά που ναός της θα γίνει η καρδιά μου και παλάτι της η ψυχή μου...Και σε ζητάω, καθώς οι ιππότες του αρθουριανού θρύλου ζητούσαν το Άγιο Δισκοπότηρο. Πόσες φορές πίστεψα ότι σε βρήκα σε διάφορες γυναίκες που κάναν την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά... Και πόσες φορές προδόθηκα. Πληγώθηκα. Πόνεσα. Έκλαψα. Φοβήθηκα πως, με τόσες φορές που πόνεσα, δε θα'μενε πια αγάπη να σου δώσω όταν στ'αλήθεια θα'ρθεις μες στη ζωή μου.Αγαπημένη εσύ του ονείρου μου, έλα κοντά μου, γιατί δεν ξέρω πια πού να ψάξω να σε βρω. Η ψυχή μου έχει κουραστεί κι η πανοπλία που φορώ, του δυνατού κι ακατάβλητου πολεμιστή, έχει σκουριάσει πια κι έχει υποστεί τόσες ζημιές από τις μάχες που'χω δώσει. Ξέρω πως πια είμαι γεμάτος πληγές κι ίσως να μη θες ούτε στα όνειρά μου να'ρθεις, μα είσαι ό,τι έχω πιο πολύ ανάγκη στη ζωή μου, γιατί εσύ και μόνο εσύ μπορείς να'σαι στ'αλήθεια η ασπίδα μου, η πολεμική κραυγή μου, η έμπνευσή μου, το γέλιο και το δάκρυ μου, η δύναμη κι η δόξα μου, ο πόθος κι η αγάπη μου, ο έρωτας, ο δρόμος μου κι η δόξα μου. Είμαι πια ένας κουρασμένος πολεμιστής γεμάτος πληγές, ουλές και σημάδια, το ξέρω.Μάζεψα κάμποσες δόξες, μπόλικη γνώση, εμπειρία και σοφία... Μα αυτό που στ'αλήθεια έχω να σου δώσω, το μόνο που πραγματικά μετρά, είναι η καρδιά μου. Αυτή είναι το δώρο που'χω να σου κάνω. Και σε καρτερώ, για να στη δώσω... Κουράστηκα πια να τη δίνω σε πουκάμισα αδειανά και να την παίρνω πίσω ματωμένη. Θέλω πια να'ρθεις εσύ, η μία και μοναδική, η γλυκια, η νεράιδα, η θεά μου... Ή δώσε μου σημάδι να'ρθω να σε βρω. Γιατί μόνο σ'εσένα αξίζει να τη δώσω, σ'εσένανε και μόνο πρέπει θρόνος σου, παλάτι και ναός σου να γίνει η καρδιά μου.Πότε θα'ρθεις; Πού να'σαι άραγε;ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ